مقصودم! آهنگ های نانسی عجرم گوش می دم. این زن همیشه زیباست. یکی از اقواممون نزدیک بیست ساله روی دیوار خونه ش پوستر نانسی عجرم رو داره. زنی چشم سبز با موهای قهوه ای فر با طنازی به روبه رو ش نگاه می کنه. من نمی دونم چرا زندگیمو سخت می گیرم. چرا با صدای نانسی گریه م می گیره؟.
این زن آدمو عاشق زبان عربی-لبنانی می کنه.
کاش روزهام مثل اهنگ های نانسی ناز بود.
"But baby, I wish we lived in better times"
".We were all sorry"
Keyvan Faizi-
از شهر که حسابی دور افتاد دلش بیش تر شور زد. یک لحظه با خود گفت:«برگردم. اما نه.» برفی نو، برف های کهنه را پوشانده بود. اورهان به پشت سر نگاه کرد. شهر در مه و سرما فرو رفته بود. مثل روزنامه کهنه ای که پر از حرف و صدا و سکوت و مرده و زنده است، اما صداش در نمی آید. روزنامه ای که اورهان هیچ گاه فرصت نکرده بود بخواندش. از روی آن گذشته بود و حالا دلش پر می زد. با این سواد نم کشیده ناقص، خانه ای که به مرده شوی خانه می مانست، یک سرپناه برای خوابیدن، برادری دیوانه و عزیزان همه در سینه قبرستان. و دیگر نه زنی، نه بچه ای، نه عشقی، مرده شورش ببرند. انگشت هاش در جیب از زور سرما فریاد می کرد و کف پاها دیگر یخ زدگی را نمی فهمید. پاپاخ را از سر برداشت، دست هایش را به پوست بی موی وسط سرش گذاشت. موج سرما در گرمای سرش دوید. یک لحظه ایستاد. همه جا را خوب نگاه کرد. حالا که جز سفیدی مورب تپه ها چیزی نمی دید بیش تر احساس تنهایی میکرد.
سمفونی مردگان.موومان یکم.
از بلاتکلیفی خسته شدم. روزهام قشنگ نیستن. زنده نیستم. هدف ندارم. حتی شخصیتم کمرنگ شده.
خسته شدم از کلمه ی "نمی دونم".