برای چی زندگی می کنی دوست من؟
چی باعث می شه از جات بلند شی و راه رو ادامه بدی؟
چرا بی خیال نشیم؟ چرا نفس بکشیم و دنبال لبخند باشیم؟
[ ممنون که جواب می دی. ممنون که فکر می کنی. ممنون.]
در ادامه‌ی وقار پراکنی‌م باید بگم که دونستن ناممکن‌ها به‌خودی‌خود، نیرویی نمیده به روحمون. میده؟
روح، نیروش رو اول از بیخیال شدن و فکر نکردن به اون ناممکن‌ها می‌گیره
و دوم از ممکن‌ها.
نیرو داشتن سخت‌تره یا نیرو نداشتن؟ بیخیال نشدن سخت‌تر از بیخیال شدنه.
ببین به‌نظرم کمالگرایانه‌ن بعضی از نیازهامون. بعضی استانداردهامون سختگیرانه‌ن. بعضی انتظارات‌مون بالاست بیخودی.
مث اینکه توقع داشته باشی تهش پوچ نشی و جاودانه باشی.
یا مث استانداردهای سختیگرانه‌ای که واسه خودمون و دوست و پارتنر می‌سازیم.
وقتی یه چیزایی ممکن نیستن، بهتره بیخیالشون شی تا بتونی از فرصت‌های ممکن‌ت لذت ببری.
نیاز به تموم نشدن تاریخ مصرف و فراموش نشدن از یادها انگار واسه ماها خیلی حیاتیه. که اگه ارضا نشه، میگیم پس این زندگی به چه دردی میخوره.
تازه الان کامنت خودمو دیدم، فک کردم کامنت foggy ئه
فک کردم foggy خودمم
گفتم خب من که قبلا کامنتامو گذاشتم دیگه
صفحه رو بستم
قبلا ازین فکرا زیاد می‌کردم و سوال زیاد داشتم. الان دیگه نه. نمی‌دونم چرا.
خب که چی..؟
تو ببین راه دیگه‌ای جز ادامه دادن، داری؟ جوابت مشخصه؟
آره خب پوچ میشیم. ولی راه دیگه‌ای داری به جز ادامه دادن؟
نمی‌دونم-
فکر کنم چون به جز ادامه دادن، راه دیگه‌ای وجود نداره برام.
علاوه بر این، دلم می‌خواد یه چیزایی رو :)
من معلول هستم نمیتونم از جام بلند شم و راه برم
پس من بیش از این وقار پراکنی نمیکنم چون سطح علمی کامنت‌ها خیلی بالا خواهد رفت =))